11/10/2011
Η κρίση είναι οικονομική,
πολιτική και ηθική
(The crisis is economic, political and ethical)
Του: Dr. Rodrigue
Tremblay
Το παραπλανημένο πείραμα, με τα διάφορα
τεχνητά επενδυτικά προϊόντα, χωρίς όμως κανέναν ρυθμιστικό έλεγχο, που επικράτησε
τα τελευταία χρόνια, αποδείχτηκε καταστροφικό για την παγκόσμια οικονομία.
Τα προϊόντα αυτά οδήγησαν στην σχεδόν
κατάρρευση του τραπεζικού και πιστωτικού συστήματος το φθινόπωρο του 2008, και
συντελούν σήμερα στην αποσταθεροποίηση της ευρωζώνης. Παίζουν μάλιστα κεντρικό
ρόλο στην επιβράδυνση της ευρωπαϊκής και της αμερικανικής
οικονομίας.
Οι επενδυτικές αυτές καινοτομίες μετέτρεψαν
τον χρηματοπιστωτικό τομέα σε ένα απέραντο καζίνο, μέσα στο οποίο κυριαρχούν οι
τραπεζίτες και οι κερδοσκόποι.
Το ερώτημα που τίθεται είναι: Πως μπόρεσε
και αναπτύχθηκε αυτός ο καπιταλισμός του τζόγου, ειδικά μετά από τα σκληρά
διδάγματα της μεγάλης κρίσης του 1930;
Ο νόμος Glass-Steagall Act, που ίσχυε στην
Αμερική από το 1933, καταργήθηκε από τον πρόεδρο Bill Clinton, μετά από πρόταση
των Ρεπουμπλικάνων. Ο νόμος αυτός ρύθμιζε τις επενδύσεις, και τις εμπορικές
συναλλαγές του τραπεζικού τομέα. Βάζοντας την υπογραφή του για την κατάργηση
του νόμου, ο Bill Clinton αποκλείεται να φαντάστηκε πως σε μόλις δέκα χρόνια,
θα εμφανίζονταν μια άνευ προηγουμένου οικονομική κρίση.
Με την απορρύθμιση και την αποδιάρθρωση
κάθε βαλβίδας ασφαλείας, που ίσχυε από το 1907, οι διεθνείς τραπεζίτες μπόρεσαν
να ενώσουν τις επενδυτικές και εμπορικές τους δραστηριότητες, βάζοντας στην
άκρη κάποιους βασικούς τραπεζικούς κανόνες.
Υιοθέτησαν το νέο μοντέλο της ασφάλισης των
περιουσιακών στοιχείων, μέσα από το οποίο οι μεγάλες τράπεζες έπαψαν να είναι
τράπεζες, και μετατράπηκαν σε brokers. Έπαψαν δηλαδή να είναι δανειστές, και
έγιναν πωλητές εξελιγμένων μεν, αδοκίμαστων δε, σύνθετων χρηματοπιστωτικών
προϊόντων.
Μιλάμε για προϊόντα με περίεργα ονόματα, όπως: Asset-based security (ABS),
Collateralized Bond Obligations (CBOs), Collateralized Debt Obligations (CDOs),
και τα περίφημα credit default swaps (CDS).
Προϊόντα, που όπως είπε ο ίδιος ο Warren
Buffett, αποτελούν όπλα μαζικής καταστροφής, που πετυχαίνουν το αποτέλεσμά
τους, επειδή οι πολιτικοί αρνούνται να τα ελέγξουν, και δείχνουν απρόθυμοι να
περιορίσουν την ακατάσχετη κερδοσκοπία.
Η εποχή μας αποτελεί τον θρίαμβο του
Μακιαβελισμού. Πρόκειται για την διαβρωτική άποψη, που θέλει την πολιτική και
την επιχειρηματικότητα, να μην συνδέονται με ηθικές αρχές, αλλά να
καθοδηγούνται αποκλειστικά από πολιτικά συμφέροντα, και την ξερή επιδίωξη του
οικονομικού κέρδους.
Σε αυτή την περίπτωση, η μόνη αρχή που μετράει είναι ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», και πως η κομπίνα, η πλεονεξία, η εξαπάτηση, κλπ είναι εντάξει ως μέσα επιδίωξης πολιτικής ισχύος, και οικονομικού οφέλους.
Αυτή η ιδεολογία, αυτό το ηθικό κενό, αποτελεί την αιτία πολλών μακροοικονομικών κρίσεων.
Σε αυτή την περίπτωση, η μόνη αρχή που μετράει είναι ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», και πως η κομπίνα, η πλεονεξία, η εξαπάτηση, κλπ είναι εντάξει ως μέσα επιδίωξης πολιτικής ισχύος, και οικονομικού οφέλους.
Αυτή η ιδεολογία, αυτό το ηθικό κενό, αποτελεί την αιτία πολλών μακροοικονομικών κρίσεων.
Αν πάμε πίσω, θα δούμε ότι όλες οι μεγάλες κρίσεις του παρελθόντος, όπως αυτές των περιόδων 1873-1880
και 1929-1939, οφείλονταν περίπου στα ίδια στοιχεία στα οποία οφείλεται
και η σημερινή κρίση. Η βασική αιτία ήταν και είναι η γενική κατάρρευση της
δημόσιας και ιδιωτικής ηθικής, εξαιτίας μιας μικρής ελίτ που έσπρωξε την
οικονομία στα όριά της. Για αυτές τις ελίτ, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, και ο
σκοπός αυτός είναι ο πλουτισμός εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. Η κάθε
ρεμούλα, και το κάθε κόλπο γίνονται αποδεκτά μέσα, και δικαιολογούνται από
έξυπνα σλόγκαν όπως «η αγορά ξέρει καλύτερα», και πως «ο πλούτος πάντα διανέμεται προς τα κάτω».
Και τέλος, το περίφημο: «ο Θεός μου φέρνει λεφτά, άρα
κάτι καλό κάνω…».
Όταν όμως
αρχίσουν και επικρατούν τέτοιες απόψεις, τότε όλοι θα πρέπει να φοβόμαστε για
μια πλήρη παρακμή του πολιτισμού μας.
Και δυστυχώς
σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα.
_______________________
Του: Dr. Rodrigue
Tremblay
Global Research
-«Όσοι παραχωρούν ελευθερία για να κερδίσουν μια προσωρινή ασφάλεια, δεν αξίζουν ούτε την ελευθερία, ούτε τη ασφάλεια».
Benjamin Franklin (1706 –
1790)
-«Οι Αμερικάνοι που κάποτε έβγαζαν βρυχηθμούς σαν τα λιοντάρια για την ελευθερία, τώρα βελάζουν σαν τα αρνιά για την ασφάλεια».
Norman Vincent Peale (1898 –1993)
-«Το μέλος του κόμματος ζει από τη γέννησή του μέχρι το θάνατο του υπό το βλέμμα της αστυνομίας της σκέψης. Ακόμη κι όταν είναι μόνος του , δεν μπορεί να είναι σίγουρος πως έτσι είναι…Στη κορυφή της πυραμίδας βρίσκεται ο μεγάλος αδελφός. Ο μεγάλος αδελφός είναι αλάθητος και παντοδύναμος. Κάθε επιτυχία, κάθε κατάκτηση, κάθε νίκη, κάθε επιστημονική ανακάλυψη, όλες οι γνώσεις, όλη η σοφία, όλη η ευτυχία, όλη η αρετή, όλα αυτά πηγάζουν από την ηγεσία του και την έμπνευσή του».
George Orwell (1903-1950), στο «1984».
-«Αφού η πληροφορία προσφέρει ισχύ, η πρόσβαση σε προσωπικά αρχεία μπορεί να οδηγήσει σε παράλογες απαιτήσεις, ακόμη και σε εκβιασμό, ειδικά εναντίον όσων δεν διαθέτουν πόρους, αυτούς που για παράδειγμα εξαρτώνται από κάποια δημόσια προγράμματα. Ο μεγάλος αδελφός δεν είναι μια κάμερα, είναι ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής».
C.J. Howard, συγγραφέας του «Cybercash».
Σε μερικά χρόνια από σήμερα, όταν θα γιορτάζουμε τα 100 χρόνια από τη πρώτη δημοσίευση του βιβλίου 1984 του George Orwell, θα θυμόμαστε πως η περίοδος αμέσως μετά την 11/9/2001 σηματοδότησε την αρχή της σταδιακής παρακμής της προσωπικής μας ελευθερίας, και της όποιας ανεξαρτησίας, ειδικά στις ΗΠΑ, αλλά και αλλού. Σηματοδότησε επίσης την ανάδυση ενός διψασμένου για πληροφορίες Leviathan. Σπάνια η ελευθερία εξαφανίζεται με μιας.
Συνήθως, η εξαφάνιση της αποτελεί το αποτέλεσμα χιλιάδων μικρών παραχωρήσεων.
Όταν οι αρχές αισθάνονται πως δεν διαθέτουν αρκετές πληροφορίες για τους πολίτες τους, τότε είναι που αρχίζει να δημιουργείται το ολοκληρωτικό κράτος. Η πληροφορία είναι δύναμη, οπότε οι γραφειοκράτες και οι πολιτικοί είναι φυσικό να επιζητούν τον έλεγχο. Από τη μια επιτρέπουν την ελάχιστη δυνατή πληροφόρηση για τις πράξεις τους, μέσα από μια αυστηρή επιβολή του απόρρητου, ενώ από την άλλη προσπαθούν να συγκεντρώσουν όσο πιο πολλές πληροφορίες μπορούν για τους πολίτες.
Οι σημερινές κυβερνήσεις διαθέτουν όλα τα απαραίτητα εργαλεία για να μεταμορφώσουν τα κράτη τους σε αστυνομικά, ειδικά σε αυτή την ηλεκτρονική εποχή που διανύουμε. Έχουν τόση πρόσβαση σε τεχνολογία πληροφοριών, που ούτε καν την ονειρεύονταν κάποια παλιότερα «ολοκληρωτικά» καθεστώτα.
Σήμερα, με τους υπέρ-ταχείς υπολογιστές και τα επαναστατικά σύγχρονα μοντέλα συλλογής πληροφοριών, και βάσεων δεδομένων, οι κυβερνήσεις βρίσκονται στην ιδανική θέση για να συγκεντρώσουν και να εκμεταλλευτούν απίστευτες ποσότητες προσωπικών δεδομένων για τους πολίτες τους, τόσο από κρατικές όσο και από ιδιωτικές πηγές. Έτσι, η συλλογή πληροφοριών για τον κάθε πολίτη είναι μια πολύ εύκολη υπόθεση, και συνάμα τρομακτική. Το ενδεχόμενο κατάχρησης είναι τεράστιο.
Το 2002, ο αντιναύαρχος ε.α. John Poindexter πρότεινε στην αμερικανική κυβέρνηση να δημιουργήσει ένα σύστημα ηλεκτρονικής επιτήρησης με την ονομασία Total
Information Awareness, με σκοπό τη συλλογή πληροφοριών για προληπτικούς λόγους για διάφορα άτομα, από μια πληθώρα πηγών όπως είναι τα φορολογικά αρχεία, τα τηλεφωνικά αρχεία, οι λογαριασμοί πιστωτικών καρτών, οι τραπεζικές συναλλαγές, οι κρατήσεις αεροπορικών πτήσεων, και διάφορες βάσεις βιομετρικών δεδομένων. Όλα αυτά, χωρίς καθόλου να ληφθεί υπόψη το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα ή το οποιοδήποτε ατομικό δικαίωμα, ή έστω η ανάγκη για πρότερη έκδοση εντάλματος και η προειδοποίηση αυτού που οι πληροφορίες αφορούν. Η πρόφαση ήταν η ανάγκη των αρχών να μπορούν να αποτρέψουν πιθανές πράξεις τρομοκρατίας, αλλά στην ουσία, ο στόχος ήταν η δημιουργία μιας απεριόριστης βάσης προσωπικών δεδομένων.
Υπάρχουν ήδη αρκετές στέρεες ενδείξεις, πως αυτό το σύστημα έχει εγκατασταθεί και λειτουργεί, και μάλιστα αναμένεται να γιγαντωθεί, κάνοντας τον George Orwell να στριφογυρνά στον τάφο του.
Πρώτον, το υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας δημιούργησε το 2003 ένα δίκτυο «κέντρων σύντηξης», επιτρέποντας τη συγκέντρωση πληροφοριών για Αμερικανούς και αλλοδαπούς, που μέχρι πρότινος βρίσκονταν διάσπαρτες παντού.
Δεύτερον, σύμφωνα με τον νόμο USA Patriot Act του 2001 του George W. Bush, επιτρέπεται στην αμερικανική κυβέρνηση να υποκλέπτει τηλεφωνικές συνομιλίες, να ψάχνει στα προσωπικά ή στα εργασιακά αρχεία οποιουδήποτε, και να κατασκοπεύει οποιονδήποτε επιθυμεί, ακόμη και αν δεν υπάρχουν ενδείξεις για συμμετοχή τους ή σύνδεσή του με κάποια τρομοκρατική ομάδα. Η σημερινή κυβέρνηση του προέδρου Ομάμα, όχι μόνο δεν άλλαξε το νόμο, αλλά τον επέκτεινε. Συνεπώς δεν διαφέρει και πολύ από τη προηγούμενη κυβέρνηση.
Τρίτον, από τότε που επιβλήθηκε η χρήση διαβατηρίου και ενισχύθηκαν οι έλεγχοι ασφάλειας στα διεθνή ταξίδια των Αμερικανών, κάθε πολίτης ή μη που ταξιδεύει, παρακολουθείται στενά από τη κυβέρνηση, η οποία γνωρίζει κάθε λεπτομέρεια των κινήσεων του καθώς και των επαφών του. Η πρόσφατη υιοθέτηση, από πλευράς της υπηρεσίας Transportation
Security Administration (TSA) της χρήσης σαρωτών σώματος και πλήρους φυσικού ελέγχου πριν την επιβίβαση σε αεροσκάφη, είναι ένα κλασικό παράδειγμα αδιάκριτης επιβολής μέτρων ασφαλείας. Περιμένουμε πολλά ακόμη, αφού οι παραπάνω μέθοδοι αναμένεται να εισαχθούν και σε ξενοδοχεία, εμπορικά κέντρα, τρένα, λεωφορεία, λιμάνια, κλπ.
Αυτά είναι μερικά από τα νέα σημεία των καιρών, με τα οποία η κυβέρνηση συλλέγει προσωπικές πληροφορίες. Υπάρχουν πολλά ακόμη. Για παράδειγμα, από το 2002, όλα τα αμερικανικά γυμνάσια και λύκεια είναι υποχρεωμένα να δίνουν στα γραφεία στρατολόγησης του υπουργείου Άμυνας, τα ονόματα των μαθητών αλλά και τα ονόματα και τις διευθύνσεις των κηδεμόνων τους. Αν δεν το κάνουν, θα μειωθεί η κρατική τους επιχορήγηση.
Το επόμενο λογικό βήμα για την αμερικανική κυβέρνηση θα είναι να ακολουθήσει το πρόσφατο παράδειγμα της Ιταλίας, η οποία απαγόρευσε τη χρήση μετρητών στις περισσότερες συναλλαγές, εκτός των μικρών, παρέχοντας έτσι στις αρχές ακόμη πιο λεπτομερείς πληροφορίες για το εισόδημα, τις αγορές, και τις συνήθειες κάποιου. Τίποτα δεν θα ξεφεύγει από το μάτι της κυβέρνησης στην ηλεκτρονική εποχή. ΟΙ άνθρωποι θα αρχειοθετούνται, θα φωτογραφίζονται, και θα μπαίνουν στο μαντρί.
Η ταχύτητα με την οποία τα κρατικά συστήματα παρακολούθησης αυξάνονται, σημαίνει πως ως το 2020, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα οι Αμερικανοί να ζουν σε «ένα γενναίο καινούργιο κόσμο», και ο ηλεκτρονικός μεγάλος αδελφός θα τους παρακολουθεί στενά.
Του Rodrigue Tremblay (University of Montreal )
S.A.- Global Research
This entry was posted in Antimagazine. Bookmark the permalink.
